Prom!
Hey Dutchies!
“Fill your life with experiences, not things. Have stories to tell, not stuff to show.''
Janua... April?
Hi there Dutchies!
Zoals de titel al wel een beetje verklapt, de tijd vliegt! Het voelt alsof Kerstmis een week geleden is. 227 dagen geleden stond ik op Schiphol, klaar om naar NYC te gaan. Nu zijn er nog maar 97 dagen te gaan tot ik weer op Schiphol aan kom. (Jup, dat is mijn definitieve einddatum. Vanaf 7 juli mag ik weer lekker van ons kikkerlandje gaan genieten). Dit betekent dat ik al op 70% van mijn exchange jaar ben. Je weet wat ze zeggen.. Time flies when you are in the place you're meant to be.
De afgelopen maanden ben ik vooral heel druk bezig geweest met basketball. Elke dag training was genieten!! Nu het seizoen voorbij is, is het wel even afkicken. Ik heb enorm van het seizoen genoten en ik had een geweldig team! De Amerikaanse regels zijn iets anders, maar het komt allemaal op hetzelfde neer: probeer de bal door de ring te krijgen.. ^^
Afgelopen 1,5 week heb ik Springbreak gehad. De trip deze vakantie ging naar Washington DC! De vakantie was alles behalve zonder avontuur.. Misschien hebben jullie er wel over gehoord, maar de dag dat we naar de Capitol Building opweg waren, hoorden we opeens schoten en niet lang daarna politie en ambulance. Een man was neer geschoten en er was een grote lockdown. Geen kans om naar binnen te komen dus. De dag daarna was de beveiliging overal nog erger dan normaal. Uren in de rijen staan om ergens naar binnen te gaan werd ons teveel, dus helaas zijn we een dag eerder dan gepland naar huis gegaan. We zijn naar de Liberty Bell in Philadelphia geweest. Na 5 uur rijden hebben we overnacht in Ohio en gisteren de laatste 5 uur gereden. Niet zonder avontuur though.. Onderweg op de snelweg zei mijn gastvader dat we een ''technisch probleem'' hadden. Oftewel.. Hij was vergeten te tanken. Na ongeveer een uur konden we weer rijden voor genoeg miles om naar een tankstation te komen. Een leuk verhaal voor later.. :)
Ondertussen gaat alles op school goed! Het is heel erg gezellig dus het is eigenlijk heel erg leuk om naar school te gaan, in tegenstelling tot de school in Nederland.. Het gaat zo goed op school dat ik ben uitgenodigd voor de National Honor Society op school. Dat is een club waar je in komt als je hele goede cijfers hebt en daar kan je later in je Senior Year een scholarship voor krijgen voor college. Er zit niks in voor mij dus, maar toch wel leuk om te krijgen.. :)
Op dit moment ben ik met mijn klas heel druk bezig met de voorbereidingen voor Prom! Over 2 dagen is het grote eindfeest voor de Seniors die ik met mijn klas moet voorbereiden. Ik heb er al heel veel zin in en het gaat zeker weer een grote ervaring worden!
Ik hoop dat ik een beetje mijn blog kan bij houden voor deze laatste 3 maanden. Het is moeilijker dan ik dacht.. Sorry!
Love, Nicky
`The most beautiful moments always seemed to accelerate and slip beyond one’s grasp just when you want to hold onto them for as long as possible.`
Spiritweek, Homecoming & halverwege
Hey everyone!
Just a little update.
Hey Dutchies!
Woeps: Hospital update 3.0
Hey allemaal,
Sorry als ik mensen heb laten schrikken door de berichten op facebook. Zoals een aantal al wel hebben gezien had de basketball wedstrijd gisteren geen goed eind voor mij. Ik kan me helaas niks meer van de wedstrijd herinneren, maar mij is me verteld dat ik in de derde kwart van de wedstrijd eronder uit ben gehaald en op mijn hoofd ben gevallen: KO voor ongeveer 3 minuten. Omdat mijn nek zoveel pijn deed moesten we wachten op de ambulance. Na ongeveer 10 minuten waren ze er, kreeg ik iets om mijn nek heen en werd ik naar het ziekenhuis gebracht voor een CT-scan. Gelukkig is er niks in mijn nek gebroken en niks ernstigs in mijn hoofd! Hersenschudding, verrekte nek en een gekneusde rug is alles wat ik eraan over gehouden heb. Dat betekent de komende weken (alweer) geen basketball voor mij.
Rusten, ijs, medicijnen en meer rusten is alles wat ik nu kan doen. Gelukkig is het bijna kerstvakantie dus hopelijk mis ik niet teveel! Nogmaals sorry voor de onrust. I'm okay :)
Love,
Nicky
Sometimes it's better to wait..
Hey Dutchies,
Zoals de titel het al zegt; soms is het beter om even te wachten. Dat was wat ik dacht over mijn blog. De laatste maanden is er veel gedoe geweest. Nadat het beter ging met mijn enkel, was er een week dat ik heel erg veel hoofdpijn had en flauw viel. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, maar niemand wist wat er aan de hand was. Ik heb heel veel verschillende medicijnen geprobeerd, maar niks leek te helpen. Zo heb ik ongeveer 4 weken thuis gezeten, omdat het niet verstandig was om naar school te gaan aangezien ik ook heel duizelig was. Uiteindelijk zijn de doktoren tot de conclusie gekomen dat ik waarschijnlijk een tekort aan magnesium heb. Hiervoor moet ik de komende maand medicijnen nemen. Natuurlijk kan ik leven met de hoofdpijn als het niet werkt, maar het zou toch best wel fijn zijn als ik na 1,5 maand van de hoofdpijn af ben.
Verder is de pijn in mijn enkel als een achtbaan. Het heeft veel ups en downs. De ups zijn zwaar en langzaam en het kan heel snel weer ver down zijn. Blijven trainen en opbouwen is het enige wat ik kan doen. I may not be there yet, but I'm closer than I was yesterday!
Kortom, na 2 zware maanden gaat het weer steeds beter! Kerst komt eraan en dat betekent hele leuke dagen! Ook is het basketball seizoen begonnen, wat voor mij echt geweldig is. Elke dag heb ik training van 5 tot 7, heerlijk! Elke week heb ik ook 1 of 2 wedstrijden. Ik kan nog niet het aantal minuten spelen dat ik zou willen, door mijn enkel, maar het gaat steeds beter. Mijn team is geweldig en ze slepen me er goed doorheen! Mijn coach vindt me ''pretty awesome'' dus dat klinkt best goed, toch? :)
Sorry voor de lange tijd tot ik weer iets van me heb laten horen, maar het leek me beter zo. Vanaf nu zal er weer vaker een nieuwe post verschijnen!
Liefs, Nicky
Hospital update 2.0
Hey Dutchies!
Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn vorige blog, maar er is niet erg veel gebeurd en ik wilde afwachten op de resultaten van de MRI zodat ik in een keer alles over mijn enkel kan vertellen.
Om te beginnen kan ik jullie vertellen dat de verzekering hier alles behalve meewerkt. Nadat ik na een maand terug moest naar het ziekenhuis werd mij verteld dat ze een MRI nodig hadden. Prima, dat gaan we meteen regelen zal je denken. Nope. Het ziekenhuis had eerst toestemming van de verzekering nodig. Dat is waar het probleem begon. Ik zal niet alle details vertellen want daar kan ik een boek over schrijven, maar het kwam erop neer dat ze geen toestemming wilden geven. Na 2 weken lang met 100 verschillende personen gebeld te hebben kreeg ik eindelijk toestemming en kon er een afspraak gemaakt worden.
Afgelopen zaterdag was het dus eindelijk zo ver: de MRI. Ik moest al vroeg op staan want om 7uur moesten we in het ziekenhuis zijn. Na een uur stil gelegen te hebben kon ik eindelijk weer naar huis. Wachten tot we bellen voor de uitslag was de volgende stap.
Maandagochtend werden we gebeld dat ze de uitslag hadden en dus mocht ik dinsdag ochtend weer terug naar het ziekenhuis voor een afspraak met de specialist.
Ten eerste: vraag me niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen, want ik heb geeen idee. Allereerst is mijn buitenste enkelband, zoals we eigenlijk al wisten, gescheurd. Gelukkig is dat niet het enige. Ook heb ik aan de binnenkant van mijn voet en midden in mijn voet iets verzwikt. Oh is dat alles? Nope. Ook heb ik de zenuw aan de buitenkant van mijn voet beschadigd. Dit is waarom ik zoveel pijn heb.
De volgende vraag is: wat doen we hieraan? Operatie was een van de dingen die de specialist voorstelde, maar een operatie aan een zenuw is niet zonder risico's. Liever niet dus. Een ander voorstel is therapie om de zenuw te laten ontspannen. Dat was een antwoord dat ik beter vond klinken. Een maand lang therapie dus. Maar 3x raden wat we ervoor nodig hebben? Juist. De verzekering. Het ziekenhuis kan geen afspraak met een therapeut maken tot de verzekering een betalingsgarantie heeft gegeven. Gisteren heb ik de verzekering gebeld en het antwoord dat ik kreeg was "ja, maar wij kunnen geen betalingsgarantie geven tot ze een afspraak gemaakt hebben". Great. Na dit gehoord te hebben, heb ik vanochtend mijn begeleider hier in Amerika gebeld en daarna iemand anders die de verzekering dingen regelt voor de organisatie waar ik mee ben gekomen. Zij zouden het voor me oplossen en ze zouden zorgen dat het niet weer 2 weken zou duren. Nu is het dus wachten op een telefoontje van het ziekenhuis voor het maken van een afspraak met de fysiotherapeut. De dokter heeft me verteld dat het erg pijnlijk gaat worden omdat een zenuw lastig te behandelen is zonder veel pijn. Ondanks dat kijk ik er heeeel erg naar uit om weer te kunnen lopen en te sporten!
I will keep you posted!
Love, Nicky
Hospital update
Hey Dutchies!
Even een update om jullie te laten weten hoe het met mijn enkel gaat. Het is nu 3 weken geleden dat ik door mijn enkel ben gegaan en ondertussen ben ik ook al 3 keer naar het ziekenhuis geweest: de dag dat het gebeurde, vorige week en afgelopen dinsdag.
De dag dat ik naar het ziekenhuis ging nadat het gebeurd was, hadden ze een aantal X-rays gemaakt. Niks op de X-ray te zien en de dokter ging er dus vanuit dat er een scheur in mijn enkelband zit. Krukken halen en rusten was het antwoord erop.
Na 2 weken zou je verwachten dat de pijn minder is, dat het weer normaal gevormd is en dat het niet meer black and blue is, right? Nou niet dus. De pijn werd helaas alleen maar erger dus besloten we om weer terug naar het ziekenhuis te gaan. Veel dingen zijn hier anders dan in Nederland, maar 1 ding hebben Amerika en Nederland gemeen: wachten, wachten, wachten. Uiteindelijk besloten ze nieuwe X-rays te maken om zeker te weten dat het niet gebroken is. Na 3 dagen werden we opgebeld: Nope, niks gebroken, gelukkig. Wel moest ik een afpraak met een specialist maken.
Maandag en dinsdag moest ik thuis blijven omdat mijn enkel te dik was en ik hem dus de hele dag omhoog moest houden om de zwelling tegen te gaan. Dinsdag mocht ik alweer naar het ziekenhuis. De specialist vertelde ons dat hij iets geks op de X-ray zag, maar hij wist niet wat het was met alleen een X-ray. Hij stelde voor nog even langer te rusten in de hoop dat het vanzelf beter wordt. Ik heb een ''fancy boot'' gekregen die ervoor zorgt dat mijn enkel complete rust krijgt. Over 2 weken mag ik (alweer) terug komen en als het nog niet minder is, wordt er een MRI gemaakt...
Ik hoop heel erg dat het deze weken minder wordt en ik snel weer gewoon kan lopen en alles kan doen! Natuurlijk baal ik er heel erg van, maar je weet wat ze zeggen: Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning to dance in the rain.
Love, Nicky